Een kort intermezzo

Tussen twee verhuurperiodes door hebben we één nachtje kunnen doorbrengen in Villance. De Rode wouw (in Vlaanderen een zeldzaam voorkomende roofvogel) die, cirkelend in de lucht, in de velden achter ons op zoek was naar een prooi, was een fijn welkomstgeschenk van Moeder Natuur.

Geen idee dat een tuinslang synoniem kon staan voor zoveel leut en plezier.

Afkoeling in een meertje in Libramont al klinkt dat idyllischer dan het in werkelijkheid was.
Maar Luna en Manon vonden het een fijne plek terwijl wij even konden socializen met
een Vlaams koppel dat twee jaar geleden verhuisd was naar de Ardennen.

Wonden likken

Naar aanleiding van de recente gebeurtenissen, hebben we onverwacht twee nachten in Villance doorgebracht.
Ondertussen werd de terrasdeur voorlopig hersteld met dank aan de plaatselijke schrijnwerker Olivier Jourdan. Meteen weer een bewijs van de bijzondere eigenschap die veel mensen typeert uit de streek. Een noodkreet en ze staan paraat (er zijn er jammer genoeg ook die aan de basis liggen van die kreet want er zijn vermoedens dat er, in deze, locals aan zet waren). 
Het denkwerk gaat verder. Zal de liefde voor Villance zegevieren ? Het was in ieder geval fijn om er te zijn. En het was een blij weerzien met meneer (of was het mevrouw) de vos die zaterdagmiddag een tijdje in onze 'achtertuin' paradeerde.

P.S. Bedankt aan iedereen die de voorbije dagen meeleefden, ons een hart onder de riem staken en mee nadachten rond mogelijke oplossingen. Het is een inspiratie geweest en heeft ons geholpen om bepaalde zaken vanuit een andere hoek te bekijken !

Een droom in vervulling voor Luna en Manon ...
in een warme regen spelen en kletsnat worden.

Brr, toch nog wel frisjes in de Lesse.

Waarom zouden wij investeren in een boomhut als ze
het veeeel plezanter vinden om met vers gemaaid gras
een kamp te maken ;-)

 

Het uitzicht blijft ons verrassen.

Rauwe realiteit

De tweede keer in evenveel  maanden werd er ingebroken. De eerste keer zijn ze zonder buit  vertrokken en hadden we alleen beperkte schade (los van de mentale klap die we toen kregen).  Van deze keer liggen de kaarten anders. De TV is weg en de terrasdeur is onherstelbaar beschadigd.

3 jaar geleden hebben we ons vol goesting en idealisme in dit avontuur gestort. De uren werk die we erin hebben gestopt en de onverwachte investeringen die we moesten doen, zijn niet te tellen (daar is deze blog een stille getuige van) .  Staan we nu met onze rug tegen de muur ?  Is er een kruid opgewassen tegen mensen die het lef hebben om op een gewetenloze manier binnen te breken in een huis dat vaak leegstaat en mee te nemen wat past in hun kraam ? De stilte en de rust die ons daar zo dierbaar zijn, zijn in deze geen bondgenoot. Ik tracht ervan uit te gaan dat ze niet beseffen hoe ze erin slagen om iemand zijn droom stuk te maken.

We staan voor een hartverscheurende keuze. Eindigt het Villance-verhaal of niet ? We zijn verliefd geworden op het huis, het uitzicht en de omgeving … het is een unieke combinatie die we in al de vakantiehuizen waar we ooit kwamen nooit hebben gevonden. Ik denk me zot , Luna en Manon vinden het een geweldige plek waar ze geen afscheid van willen nemen, Hans is rationeler.  We staan voor een periode van wikken en wegen en weten op dit moment niet in welke richting de balans zal slaan …