Als je een vakantieverblijf hebt, word je door de overheid, provincies, gemeenten, beschouwd als een melkkoe maar dan eentje zonder biolabel. De belastingen vliegen je om de oren. De inventiviteit is nooit gezien.
Nu ons stulpje werd uitgeroepen tot officële gîte, staat uiteraard de gemeente Libin klaar met een extra kassa. "Het systeem van de pro rata ? Nee daar doen we niet aan mee. Wij verzoeken u vriendelijk om voor het volledige jaar 2019 te betalen voor de toeristenbelasting èn extra voor de afvalophaling èn extra voor het water èn …."
Alsof ze ervan uitgaan dat een gîte per definitie op de harde verhuurmarkt wordt gezet met de bedoeling om zoveel mogelijk winst eruit te halen. Niet voor ons. Wij koesteren ons plekje en delen dit bewust niet met Jan en Alleman.
Tussen de idealistische start in augustus 2011 en nu hebben we al veel watertjes doorzwommen en zijn we al meer dan één keer kopje ondergegaan. Ooit heeft er mij iemand daarvoor gewaarschuwd maar iedereen schrijft zijn eigen verhaal met vallen en opstaan. "Of we het opnieuw zouden doen?" blijft onbeantwoord. Er is nog steeds geen mogelijkheid om terug te gaan in de tijd dus tot nader orde kijken we met een open blik naar de toekomst.
